Jednym z najważniejszych aspektów ochrony zasobów wody jest jej retencja. To gromadzenie zasobów wodnych i ich długotrwałe przechowywanie w celu jej odpowiedniego gospodarowania i oszczędności. To jedno z najważniejszych działań związanych z ochroną wody pitnej.

Retencja może przybierać różne formy, wśród których do najpopularniejszych zaliczamy:
• Retencję przydomową – polegającą przede wszystkim na magazynowaniu wody opadowej w specjalnych pojemnikach lub oczkach wodnych. W naszym kraju nie została odpowiednio rozwinięta tradycja zbierania tzw. deszczówki, w związku z czym większość opadów trafia np. do kanalizacji bytowo-gospodarczej czy rowów odwadniających. Tymczasem, wystarczy podjęcie prostych kroków, aby wydatnie przyczynić się do ochrony życiodajnej wody.
• Do tej formy retencji wodnej zachęcał również program „Moja Woda”, który zakładał dofinansowanie wynoszące nawet 5 tys. zł na wybudowanie przydomowych instalacji, umożliwiających zatrzymanie tzw. deszczówki. Założeniem programu było m.in. zapobieganie skutkom suszy, poprzez zagospodarowanie wód opadowych oraz roztopowych np. do podlewania ogrodów.
• Retencję zbiornikową – czyli magazynowanie wody w naturalnych (np. jeziora) lub sztucznych zbiornikach. Stanowią one swoiste „zabezpieczenie” na okres suszy, minimalizują również ryzyko występowania powodzi na określonym terenie. Największe zbiorniki są odpowiednio projektowane, aby stanowić wsparcie zarówno dla rzek oraz dla rolnictwa w okresie mniejszych opadów.
• Retencję korytową – której zadaniem jest zatrzymywanie wody w rowach melioracyjnych, ciekach wodnych i kanałach. W przypadku zapotrzebowania okolicznego rolnictwa, np. w okresie suszy, dzięki specjalnym urządzeniom pozwala na nawodnienie pól, co w dużej mierze chroni plony przez zniszczeniem. Tym samym minimalizowane są m.in. koszty wynikające ze skutków suszy.

Retencja stanowi rozwiązanie problemu powodzi i suszy, pozwala na zatrzymanie wody. Zbiorniki rejencyjne przyczyniają się do ograniczenie skutków niekorzystnych zjawisk hydrologicznych. Obecnie w Polsce retencjonowane jest tylko ok 7,0 % wody, zaś w okresie suszy w przeliczeniu na jednego na mieszkańca Polski przypada zaledwie 1000 m3 zasobów wodnych. Do zwiększania retencji może przyczynić się każdy z nas.
Zgodnie z ustawą o Prawie Budowlanym budowa stawów i zbiorników wodnych o objętości nieprzekraczającej 10 m3 nie wymaga pozwolenia na budowę. W przypadku zbiorników o objętości powyżej 10 m3 pozwolenie na budowę jest wymagane.
W przypadku gospodarstw rolnych budowa stawów i zbiorników wodnych o powierzchni nieprzekraczającej 1000 m2 i głębokości nieprzekraczającej 3m, położonych w całości na gruntach rolnych, nie będzie wymagać decyzji o pozwoleniu na budowę oraz zgłoszenia.
Jak wynika z ustawy Prawo Wodne wykonanie stawów, które nie są napełniane w ramach usług wodnych, ale wyłącznie wodami opadowymi lub roztopowymi lub wodami gruntowymi o powierzchni nieprzekraczającej 1000 m2 i głębokości nieprzekraczającej 3m od naturalnej powierzchni terenu o zasięgu oddziaływania niewykraczającym poza granice terenu, którego zakład jest właścicielem nie wymaga pozwolenia wodnoprawnego lecz dokonania zgłoszenia wodnoprawnego. Do zgłoszenia konieczne jest uiszczenie opłaty skarbowej oraz dołączenie stosownych dokumentów (map sytuacyjno-wysokościowej wraz ze schematem planowanych robót, urządzeń wodnych, zasięgu oddziaływania, mapa uwierzytelniona przez organ służby geodezyjnej i kartograficznej, szkice, rysunki, urządzeń wodnych, obiektów wodnych itp.).

Fot. Wody Polskie